γλουτούς; Χμμμ... Ποιος σου είπε κάτι τέτοιο; Και πού το ξέρει; Ποιο είναι το κριτήριό του; Ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης; Τα ψεύτικα πρότυπα των περιοδικών και της τηλεόρασης; Ναι, τα πρότυπα των περιοδικών και της τηλεόρασης είναι ψεύτικα. Και το λέω συνειδητά και με πάσα ειλικρίνεια. Κι ας δουλεύω στην τηλεόραση.
Ό,τι βλέπετε δεν είναι χρυσός. Μερικές φορές μάλιστα είναι σκέτη λάσπη με επικάλυψη χρυσού. Αυτό βέβαια το ξέρετε, είστε υποψιασμένοι. Το θέμα είναι ότι και πάλι -κυρίως τα νέα κορίτσια- επηρεάζεστε και κάνετε το λάθος να
συγκρίνετε τον εαυτό σας με τα καλά ρετουσαρισμένα εξώφυλλα. Με την τέλεια εκδοχή ενός «και καλά» τέλειου ανθρώπου, που φυσικά δεν υφίσταται στην πραγματικότητα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Δεν υπάρχει τηλεοπτική εκπομπή που να μην έχει ανθρώπους και μηχανήματα που φροντίζουν την εικόνα των παρουσιαστών. Μακιγιέρ, κομμωτές, σκηνοθέτες, διευθυντές φωτογραφίας, ειδικές κάμερες, θαυματουργά φώτα ή και φίλτρα ενώνουν τις δυνάμεις τους κάθε φορά που κάποιος από εμάς ετοιμάζεται να βγει στο γυαλί. Για παράδειγμα, η εκπομπή «ΟΛΑ» έχει την καλύτερη εικόνα από όλες τις εκπομπές στην Ελλάδα. Όχι, δεν ευλογώ τα γένια μας, το μόνο που κάνω είναι να ομολογώ έναν από τους βασικούς λόγους που είμαι για 4 χρονιά στην ίδια εκπομπή! Ουπς ;-)
Από την άλλη, δεν υπάρχει περιοδικό που να μην επεξεργάζεται τις φωτογραφίες των ανθρώπων που φιλοξενεί, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου φυσικά. Είμαι υπέρ του «ρετούς» όταν δεν γίνεται σε υπερβολικό βαθμό αλλοιώνοντας/παραμορφώνοντας το αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει λόγος να βλέπουμε τις ρυτίδες, τα σημαδάκια, τα ψωμάκια και τις υπόλοιπες μικροατέλειες κάποιου. Και σίγουρα δεν βρίσκει κανέναν λόγο ο κάθε φωτογραφιζόμενος. Είναι, άλλωστε, λογικό, αφού όταν κάποιος εκτίθεται θέλει να δείξει την καλύτερη πλευρά του εαυτού του. Όπως κάνεις κι εσύ όταν ποστάρεις μία απλή φωτογραφία στο instagram. Δεν θα διαλέξεις τη χειρότερη, αλλά την καλύτερη ανάμεσα σε τρεις, πέντε, δέκα εναλλακτικές. Θα βάλεις και κάποιο φίλτρο, σωστά;
Υπάρχουν στιγμές, βέβαια, που το όριο χάνεται και στο τέλος το πρόσωπο στη φωτογραφία είναι κάποιος άλλος και όχι ο φωτογραφιζόμενος. Έχει τύχει και σε μένα στο παρελθόν να με ρετουσάρουν τόσο πολύ που, ξεφυλλίζοντας το περιοδικό, προσπέρασα το δικό μου θέμα. Δεν είχα καταλάβει ότι ήμουν εγώ. Άλλο πρόσωπο, άλλο σώμα, μέχρι και άλλα μαλλιά είχα! (Ναι, ρετουσάρονται και τα μαλλιά!)
Αυτό, όμως, που δεν καταλάβαινα ποτέ είναι γιατί όλοι άλλαζαν το χρώμα των ματιών μου. Τα μάτια μου έχουν διαφορετικό χρώμα, το ένα είναι πράσινο και το άλλο μπλε. Οκ. Στις φωτογραφίσεις τα έκαναν πάντα το ίδιο χρώμα γιατί «αυτό είναι το φυσιολογικό», μου είχαν πει. «Μα δεν θέλω να είμαι φυσιολογική, θέλω να είμαι "μοναδική"», τους είπα. Δεν μου τα άλλαξαν ξανά από τότε. Βέβαια, για να μην το παίξω αγία και τελείως άνετη, ζητώ από τους φωτογράφους και τα περιοδικά να προσέξουν την εικόνα μου, με τα κατάλληλα φώτα και επεξεργασία. Θέλω να βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα χωρίς υπερβολές αλλά και χωρίς να προβληθούν οι ατέλειές μου. Γιατί φυσικά κι έχω ατέλειες. Κι άλλες, εκτός από το διαφορετικό χρώμα των ματιών μου.
Επιστρέφοντας στην κουβέντα για τα πρότυπα, θα πω πως χαίρομαι που αυτά αλλάζουν. Γίνονται πιο «ανθρώπινα». Είναι γεγονός πως, από τη δεκαετία του 1990 μέχρι και τις αρχές του 2000, η Κέιτ Μος ήταν το απόλυτο πρότυπο παγκοσμίως. Ιδιαίτερα όμορφη, αλλά πολύ αδύνατη, με ένα σώμα ανδρόγυνο, χωρίς καμπύλες. Όλοι οι σχεδιαστές απαιτούσαν να έχουν στις επιδείξεις τους μοντέλα τόσο αδύνατα -μερικές φορές στα όρια νευρικής ανορεξίας. Τα περιοδικά και η τηλεόραση παρουσίαζαν την ίδια εικόνα ως ιδανική. Και τότε όλα τα κορίτσια προσπαθούσαν να χωρέσουν στο «size 0».
Μια ιστορία που λέω συχνά στα νέα κορίτσια είναι πως, κάποια στιγμή, ένας στυλίστας σε ένα casting μού είχε πει: «Πρέπει να χάσεις τρία κιλά σε δύο μέρες, αλλιώς δεν την παίρνεις τη δουλειά. Δεν βλέπεις πώς είναι όλες στο εξωτερικό; Πρέπει να είσαι εντελώς στεγνή. Να είσαι size zero. Μην φας μέχρι το σόου». Αυτό ήταν ό,τι πιο σκληρό είχα ακούσει ποτέ. Έφυγα ξέροντας πως δεν ήθελα να κάνω αυτή τη δουλειά. Δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να αδυνατίσω αφού (τότε ειδικά) ήμουν πολύ αδύνατη. Τι σήμαινε πως «όλες έτσι είναι στο εξωτερικό;». Οι μισές που τότε ήταν «ινδάλματα» στο εξωτερικό έκαναν ναρκωτικά, έπρεπε δηλαδή να κάνουμε κι εμείς;
Δεν την πήρα εκείνη τη δουλειά, αλλά πήρα ένα γερό μάθημα. Από κει κι ύστερα ήξερα πως δεν θα έκανα ποτέ ό,τι μου ζητούσαν γιατί απλά «έτσι είναι η μόδα».
Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει εντελώς. Έχουμε φτάσει σχεδόν στο αντίθετο σημείο, καθώς από το 2010 και μετά οι γυναικείες καμπύλες απενοχοποιήθηκαν και αναγνωρίζονται ξανά ως σύμβολο της θηλυκότητας, κάνοντας κάθε γυναίκα να αγαπήσει το σώμα της και να αποτινάξει τις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ που της είχε δημιουργήσει μια ολόκληρη βιομηχανία. Η Kim Kardashian (με σούπερ ντούπερ καμπύλες) είναι πλέον το νέο It Girl. Προς το παρόν. Γιατί την άλλη δεκαετία θα έρθει κάποια άλλη να μας επιβάλει τις σωματικές της αναλογίες. Οι οποίες πάντοτε, για να μην ξεχνιόμαστε, θα ρετουσάρονται για να φαίνονται τέλειες.
Μην υποκύπτεις, λοιπόν, στη ματαιοδοξία των celebrities, των παρουσιαστών, των εκδοτών, τη δική μου. Την επόμενη φορά που θα κοιταχτείς στον καθρέφτη, να χαμογελάσεις. Να μην είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου. Να τον αγαπήσεις. Να μην τον συγκρίνεις με επεξεργασμένες εικόνες, αλλά να τον προσέχεις και να τον αγκαλιάσεις. Προσπάθησε να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του δικού σου εαυτού και όχι η εκδοχή κάποιου άλλου.
loading...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιο: