Το υψηλόβαθμο στέλεχος εταιρείας που έγινε ο «Άγιος» των φτωχών της Αθήνας

Η ζωή του 52χρονου Κωνσταντίνου Πολυχρονόπουλου θα μπορούσε να θυμίζει σενάριο ταινίας.

Πριν από λίγα χρόνια, ζούσε και απολάμβανε τα αγαθά μίας υπερπολυτελούς ζωής με ακριβά σπίτια, αυτοκίνητα, χρήματα, ταξίδια, εξόδους σε καθημερινή βάση και έναν τρόπο ζωής που δεν έχει πια κανένα κοινό σημείο με αυτό που ζει τα τελευταία χρόνια, όπως ο ίδιος εξηγεί, μιλώντας στο .

«Μία στιγμή, μία ατυχία, ένα περιστατικό μπορεί να αλλάξει για πάντα τη ζωή μας. Όλα πάντως -τώρα το ξέρω καλά- συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Ίσως και να είναι η ουσία που πρέπει να κρατήσει κανείς όταν πιάσει πάτο και καταστραφεί. Αν αφεθείς στην τύχη του σημαίνει ότι θα πρέπει να παραδεχτεί πως η ζωή του τελειώνει. Πρέπει να βρεις τη δύναμη να μαζέψεις τα συντρίμμια σου και να προχωρήσεις. Αυτό αποφάσισα να κάνω και εγώ», σημειώνει.

Ο καλοαναθρεμμένος Κωνσταντίνος ξεκινά να εργάζεται από πολύ νωρίς μετά τις σπουδές του στο Marketing και η πορεία του μέσα στο χρόνο έχει συνεχώς ανοδική πορεία. Χρήματα, απολαύσεις, κοινωνική καταξίωση, επαγγελματική προοπτική φαίνεται να του προδιαγράφουν ένα μέλλον εξαιρετικό. Δυστυχώς, όμως, όλα αλλάζουν σε μία στιγμή όταν μετά το καλοκαίριτου 2009, όπου έκανε τις διακοπές του σε νησί, επέστρεψε στην Αθήνα και έμαθε ότι είχε χάσει τη δουλειά του.

«Στην αρχή είναι το πρώτο σοκ, μετά η συνειδητοποίηση ότι δεν έγινε και τίποτα είχε μόλις ξεκινήσει η κρίση στη χώρα μας είπα πάμε παρακάτω. Δυστυχώς, δεν ήταν τόσο εύκολο. Ήμουν ένας 45άρης που μοίραζε βιογραφικά παντού αλλά που δεν έλαβε ποτέ μία θετική απάντηση. Κανείς δεν ήταν εκεί για να με βοηθήσει και να με υποστηρίξει. Δεν πειράζει δεν έχει πια καμία σημασία. Πέρασα πολύ δύσκολα, αναγκάστηκα από ένα σημείο και μετά να ξεπουλάω τα πάντα ότι είχα αποκτήσει. Για σπίτι ούτε λόγος. Προσωρινά έμεινα στο πατρικό μου αφού πια δεν είχα ούτε ένα ευρώ στην τσέπη μου. Και εκεί που έλεγα πως όλα τελείωσαν θα είμαι για πάντα ένας αποτυχημένος 45άρης ξεκινά η ιδέα βλέποντας άστεγους ανθρώπους να προσπαθούν να βρουν φαγητό από τα σκουπίδια. Σα να ξύπνησα από ένα λήθαργο, σα να βρήκα σε λίγα λεπτά αυτό που έπρεπε να κάνω. Παρά τις δικές μου δυσκολίες τουλάχιστον είχα ένα μέρος να κοιμάμαι, άρα, υπήρχαν και χειρότερες καταστάσεις. Αποφασίζω να επιστρατεύσω όλες τις εναπομείνασες δυνάμεις μου και να βγάλω όλη μου την αγάπη σε ανθρώπους που περνούσαν δύσκολα. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα της κοινωνικής κουζίνας η οποία συνεχίζει την πορεία της, μαγειρεύω καθημερινά για αστέγους σε κάθε γειτονιά της Αθήνας με προϊόντα που μας δίνουν άνθρωποι που θέλουν να υποστηρίξουν αυτήν την προσπάθεια», αναφέρει.

«Σήμερα μπορώ να πω ότι είμαι ξανά ευτυχισμένος και ας μην έχω όλα όσα είχα παλιά. Μέσα από αυτή τη δύσκολη περίοδο βρήκα το νόημα της ζωής, την προσφορά. Έτσι κάπως γνωρίστηκα και με απλούς ανθρώπους αλλά και με σημαντικούς ανθρώπους όπως ο Αντώνης Βαρδής ο οποίος στήριξε ουσιαστικά αυτήν την πρωτοβουλία μου», καταλήγει μιλώντας στην κάμερα του .